Op 1 maart 2017 bezocht ik samen met mijn vrouw het voormalig concentratiekamp Auschwitz-Birkenau in Polen – een historische locatie die iedereen bezocht moet hebben. De foto’s spreken voor zich, denk ik.
De dubbele prikkeldraadomheining maakte ontsnappen onmogelijk.
De fusilladeplaats.
De enige nog intacte gaskamer van Auschwitz-1. Wie naar binnen loopt voelt direct het leed van de vele duizenden die in deze ruimte zijn omgebracht.
Het wereldberoemde poortgebouw van kamp Birkenau.
De toegangspoort waardoor de treinen het kamp binnen reden.
Ondanks de enorme uitgestrektheid van Birkenau voel je je, door het alomtegenwoordige prikkeldraad, direct opgesloten.
Na elke vijftig meter vind je een wachttoren, waarin de bewakers beschikking hadden over een zoeklicht en een machinegeweer.
Het poortgebouw, bezien vanaf de locatie waar de restanten van de gaskamers en verbrandingsovens zich bevinden.
Een deel van de barakken werd kort na de bevrijding direct vernietigd, vanwege ziektekiemen en ongedierte. De funderingen ervan zijn nog wel zichtbaar.
Toen ik deze foto ging nemen wist ik al dat ik hem zwart-wit zou maken, en de bloemen in kleur zou houden. De compositie van deze foto is voor mij subliem, en geeft het hele scala aan gevoelens weer wat ik op die plek voelde.
Een symbolische foto. Op het moment dat ik hem nam brak de zon door. De locatie geeft de wanhoop, de horror en de dood weer van deze plek. De zonnestraal verbeeldt juist het tegenovergestelde: een sprankje hoop.
De rijp ligt op het gras. De gevangenen moeten het in hun dunne pyama’s verschrikkelijk koud hebben gehad – bovenop de totale angst waarin zij die niet direct zijn vermoord in dit kamp hebben moeten overleven.
Het alomtegenwoordige prikkeldraad draagt bij aan de naargeestige sfeer van deze plek.
De iconische toegangspoort van Auschwitz-1.